Dag 3 - 15 Juli - De grote dag

Vanochtend werd ik om half 6 wakker. Het lukte me niet meer om in slaap te vallen, want ik werd steeds onrustig.
Na een uurtje te liggen woelen, ging ik toch maar opstaan en begon ik mijn fiets klaar te maken.

Rond 7 uur werd Bert wakker en begonnen we langzaam aan het ontbijt.
Ik kon niks anders eten dan bruin brood en jam. Als ik wat anders zou eten zoals kaas of vlees dan zou mijn maag onderweg hevig protesteren.

Na een lekker ontbijt inspecteerde ik mijn fiets nog eens voor alle zekerheid.
Daarna trok ik mijn beste wielertenue en wielerschoenen aan.

Nadat enkele campinggasten ons succes hadden gewenst vertrokken we richting de reus van de Provence.

Ik fietste vanaf de camping naar de startlijn in Bedoin. Daar ben ik even gestopt, zodat Bert een plaatje kon schieten.

De startlijn.

De eerste kilometers ging prima, want de stijgingsprecentage was rond de 3%.
Ik kon de top vanuit Bedoin nog zien en keek er af en toe naar.

Na ongeveer 5 kilometer ging het richting 8%. Dat was nog te doen, maar daarna ging ik door de bossen en steeg het stijgingsprecentage al snel tot rond de 10% en dat bleef zo. Soms was er een uitschieter van 13% a 14%.

Na 10 kilometer begon ik me steeds beter te voelen en kreeg ik het juiste ritme te pakken en na 16 kilometer reed ik uit de bossen en kon ik de top eindelijk weer zien.

Na de bossen kreeg ik af en toe last van flinke tegenwind. Dat is geen pretje als je moet klimmen, want je snelheid is dan rond de 5 km/h. Je ritme wordt dan keihard verstoort.
Onderweg zie ik Bert regelmatig foto's maken, maar hij vroeg ook telkens of alles oké was. Dat hoefde ik alleen maar aan te geven door mijn duim op te steken.


Ik voelde me, na 15 kilometer, nog goed, zo goed dat ik mijn tempo wat wilde opvoeren. Maar zou gauw ik een bocht nam kreeg ik weer last van die wind.

De ellende begon pas toen ik voorbij een kilometerpaal reed, waarop stond dat er nog 2 kilometer te klimmen was. Het was geen fietsen meer, het was meer stoempen (dat betekent in Vlaanderen "stampen op je trappers").
Een goed ritme te pakken krijgen lukte niet meer, het deed pijn, je voelde elk spier, elk pees, mijn blik stond op oneindig. Van het uitzicht genieten kon ik niet, want dat verstoort het ritme volledig en voor je het weet fiets je zo de berm in met alle gevolgen van dien.
Ik zocht naar de kilometerpaal, die aangaf dat ik nog 1 kilometer verwijderd was van de top.

Dat heeft een eeuwigheid geduurd voor ik hem eindelijk in beeld kreeg.

De top in zicht....

Ik naderde de top en moest nu vol door. De laatste meters waren zeer steil. Toen ik de streep haalde begon ik spontaan emotioneel te worden en barste ik in tranen uit.

Alles kwam eruit, al die trainingen, de kilo's die eraf vlogen, de steun van mijn lieve vrouw en natuurlijk van familie, vrienden en collega's, vrienden die we verloren hebben.

De TOP bereikt!!!!

Nadat Bert op de top zijn laatste foto's had gekiekt hebben we in een cafeetjee een welverdiende pannekoekje en een colaatje genomen.

Daarna maakte ik me klaar voor de afdaling. Uiteraard met een helm op.
Zelfs dalen moet je hard werken, maar het was best kicken, zeker als je boven de 60 km/h naar beneden raast. De hoogste gemeten snelheid was 74 km/h.
Als ik omhoog ging haalde de auto's me in, maar met afdalen was het andersom. Best vreemd als je een vette wagen als BMW kon inhalen.



Eenmaal aangekomen op de camping nam ik direct een douche en kreeg ik van een campinggast als cadeau een ijskoude rosé.

Met een voldaan gevoel zat ik te genieten, denkend aan een biertje dat ik die avond nog met Bert zou gaan drinken.

Van ons verblijf in Bedoin, de klim en de omgeving zijn ook uitgebreid foto's gemaakt. Kijk even in de rechterkolom bovenin voor de link naar de foto's.